Als klein kind was ik al geïnteresseerd in sterren en planeten, de oplichtende gaatjes aan een donkere hemel. Ik vond het maar raar dat er aan de andere kant van de aarde mensen op hun kop liepen. Dus als je dwars door de aarde heen zou gaan, zou je aan de andere kant van de wereld met je voeten uit de aarde komen. Vreemd vond ik het dat de aarde met zo’n 1670 km per uur rond gaat en dat we daar helemaal niets van voelen. Ik heb menig sprongetje gemaakt om te kijken of de aarde onder mij doorrolde.
Vreemd vond ik het dat ze me op school (rond 1960) precies konden vertellen wat er allemaal binnen in de aarde zat, dus tot zo’n kleine 6500km diep, terwijl pas in 1994 het diepste gat ter wereld is geboord in Kola, Rusland, dat niet dieper ging dan iets meer dan 12km. De laatste centimeters waren niet door te komen en daar hebben ze meen ik een jaar over gedaan. Derhalve werd er niet dieper geboord dan ong. 0,2% van de vermeende straal van de aarde. De aarde was rond werd er verteld net als thuis. Het “ bewijs” daarvoor was, dat als je een schip aan de horizon zag opdoemen, je eerst de schoorsteen zag en daarna pas het schip. Dit voorzien van een tekeningetje. Het èchte beeld is nog NOOIT op beeld vastgelegd. Het beeld bestaat ook niet, aangezien een boot een stip is aan de horizon, waar je echt geen schoorsteen van een schip kunt onderscheiden Zie het filmpje dat ik hiervoor heb gemaakt.
Er werden je op school dus zaken “geleerd”, zonder énig keihard bewijs.
Verder heb ik toen maar aangenomen dat het zo was, als werd verteld. Ik interesseerde mij bijzonder voor de aarde, hemellichamen zoals zon, maan, planeten, kometen, sterren, sterrenstelsel, zwarte gaten en wolken. Ik kocht boeken, sterrenkaarten en een telescoop waarmee ik de planeten kon bekijken en was lid van Sterrenwacht De Koepel in Utrecht. Reuze interessant.
Maar bij het bekijken van de sterren, zag ik niet die mooie plaatjes die in de boeken stonden, maar schitterende en van vorm en kleur veranderende flikkerende lichtjes, zoals je dat ook wel op een licht- of lasershow ziet. Ze verdwenen ook zo maar uit je beeld met een vergroting tot 300 keer. Het leken ook een soort ijskristallen die constant van kleur en vorm veranderden, zoals je dat ook ziet in het water als de zon er op schijnt. Althans zo kan ik mij dat zo’n beetje herinneren.
Nu kun je alles veel beter vastleggen en vergroten. Het is een schitterend gezicht met de hedendaagse apparatuur en ik ben die flikkerende lichten mooi gaan vinden. Kijk bv naar de schitterende kleuren in Colourfull Stars of naar Aldebaran, een levend schilderij.
Ik wilde die mooie plaatjes zien uit de boeken van NASA, maar die vond ik niet aan de sterrenhemel. Dit was een van de redenen waarom ik destijds afhaakte met kijken naar de sterren. Ik richtte mij gewoon weer op mijn eigen werk, mijn horecabedrijven. Ondanks dat, verkondigde ik rustig dat de aarde een Globe was en met een snelheid van een straaljager, zo’n 1670 km om zijn as draaide, al zoevend door een vermeend heelal. Tenslotte is dat ons en onze ouders en voorouders met de paplepel ingegoten, dus waarom zou je daar aan twijfelen.
Na o.a. een klein aantal horecabedrijven te hebben gehad, jarenlang maatschappelijk onderzoek te hebben gedaan en na mijn carrière als zanger en keyboardspeler, werd ik de gelukkige eigenaar van een Nikon Coolpix P900, waarmee je prachtige plaatjes kunt schieten en waar je mee kunt filmen.
Je kunt er alles gigantisch mee dichtbij halen, zodat er niet veel verborgen blijft voor het oog.
